چکیده
مالکیت فکری به داراییهایی اطلاق میشود که حاصل تراوشات فکری بوده و شامل مالکیت ادبی و هنری (حق مؤلف) و مالکیت صنعتی است. حق مؤلف از آثار خلاقانه و فکری حمایت میکند، اما ایدهها را موردِحمایت قرار نمیدهد. مالکیت صنعتی به حمایت از علائم تجاری، اختراعات، طرحهای صنعتی، نشانهای جغرافیایی و امثال آن اشاره دارد. پس از الحاق جمهوری اسلامی ایران به سازمان جهانی مالکیت فکری در سال ۱۳۸۰ و لزوم تعیین مرجع ملی مالکیت فکری در ایران برای هماهنگی و همکاری با سازمان مذکور و همچنین از آنجاییکه موضوعات مربوط به حوزۀ مالکیت فکری بسیار گسترده بوده و دستگاههای مختلفی با این حوزه مرتبط هستند، هیئت دولت تشکیل شورای سیاستگذاری ملی و هماهنگی دستگاههای اجرایی در زمینه مالکیت فکری با مسئولیت وزیر دادگستری را تصویب کرد. یکی از این سازمانها، سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران است که در سال 1386 به این شورا ملحق شد. سازمان اسناد و کتابخانه ملی در حوزۀ سیاستگذاری ملی، ارائه خطمشی و تعیین راهبردهای لازم در حوزۀ مالکیت فکری با این شورا همکاری میکند. از جمله فعالیتهای انجامشده سازمان در شورای مذکور، میتوان به همکاری در لایحه حمایت از نمودهای فرهنگ عامه (فولکلور)، لایحه حمایت از دانش سنتی، ارائه پیشنهاد در مورد محدودیتها و استثنائات کتابخانهها و مراکز آموزشی برای ارائه در اجلاس سازمان جهانی مالکیت فکری در ژنو سوئیس و ارزیابی و بررسی وضعیت مالکیت فکری در سازمان اشاره کرد.
کلیدواژهها